قورباغه‌ها و بخصوص قورباغه‌هایی که ظاهرا مدت‌ها بدون استفاده از آب به حیات خود ادامه می‌دهند به داستان مرموزی برای دانشمندان زیست‌شناس تبدیل شده‌اند.

یکی از پیچیده‌ترین این داستان‌ها، مربوط به گونه‌ای از قورباغه می‌شود که قورباغه سبز درختی بومی استرالیا نامیده می‌شود.

دانشمندان مدت‌ها به این نکته عجیب فکر می‌کردند که این حیوان چگونه می‌تواند روزهای طولانی را در صحراهای سوزان و بی‌آب و علف شمال استرالیا سپری کند.

آنها پس از بررسی‌های طولانی به کلید حل این معما پی بردند. این قورباغه‌ها برای تامین آب مورد نیاز بدن خود کار جالبی انجام می‌دهند، بدین ترتیب که شب هنگام از دل هوای سرد نزدیک سطح زمین به درون حفره‌های تنگ و البته گرم زمینی می‌پرند.

در این فاصله و به علت تفاوت دمای بدن قورباغه و محیط گرم حفره، قطرات آب همچون حالتی که روی شیشه‌های مه گرفته دیده می‌شود روی بدن حیوان ظاهر می‌شوند.

در ادامه قورباغه ذرات آب جمع شده روی پوست خود را با استفاده از زبان دراز خود جمع‌آوری می‌کند. دانشمندان این روش تامین آب را روشی هوشمندانه و حتی نوعی انطباق‌پذیری زیرکانه عنوان می‌کنند.

بدین ترتیب حتی در زمان‌هایی که باران برای مدت‌های طولانی نمی‌بارد ـ همچون تابستان‌ها ـ این حیوان براحتی آب مورد نیاز بدن خود را به دست می‌آورد.

مطالعاتی که به این نتیجه‌گیری جالب توجه منتهی شده است، دربرگیرنده نکات دیگری نیز هست. این‌که قورباغه سبز به عنوان یک عادت عجیب شب هنگام و برای مدتی طولانی  به این سو و آن سو می‌پرد، برای دانشمندان جای تعجب دارد.

مطالعات همیشگی دانشمندان نشان می‌دهد قورباغه‌ها در روز و بخصوص زمانی که تابش خورشید گرمای زیادی به زمین منتقل می‌کند خود را به زیر برگ یا هر چیزی که سایه خنکی دارد منتقل می‌کنند و هنگام شب نیز، زمانی که هوا بشدت سرد می‌شود تحرک چندانی ندارند، اما این‌گونه خاص با تحرک عجیب خود در شب به معمایی بزرگ برای دانشمندان استرالیایی تبدیل شده است.

حیواناتی از این دست که در محیط‌های سخت و طاقت‌فرسای بیابانی زندگی می‌کنند به برخورداری از عادت‌های هوشمندانه و نامتعارف برای ادامه حیات مشهور هستند.